Speedy Gonzales | Geboortefotografie Delft

Speedy Gonzales | Geboortefotografie Delft

Tjerk was degene die mij als eerste mailde in april dit jaar. Hij bleek al eerder gemaild te hebben, maar die mail had ik nooit gehad. Gelukkig mailde hij weer! Hij schreef dat zijn vriendin, Sabine, na een lang traject van 2,5 jaar zwanger was en dat ze graag alles (zwangerschapsfotografie, geboortefotografie en newborn fotografie) van deze bijzondere periode wilde vastleggen. Tof!

We maakten een afspraak voor in juni en het gesprek was erg leuk. Er was meteen een klik en het was heel gezellig. Ze waren ook zo ontzettend blij met de zwangerschap dat ze beiden tranen in hun ogen kregen toen ze vertelden over de eerste echo. Aangezien ik al om het minste geringste huil had ik het moeilijk om het droog te houden 🙂 Sabine had in haar jeugd hormonen gekregen om haar groei te remmen omdat ze anders erg lang was geworden. Later bleek dat deze hormonen invloed konden hebben op de vruchtbaarheid en dus belandden ze samen in een traject van onderzoeken, behandelingen en nog meer hormonen. Het traject begon met de conclusie dat Sabine geen eisprong had en daarom kreeg ze pillen om die op te wekken. Helaas kreeg ze van deze pillen na elke poging cysten, waardoor er na elke poging een rustpauze ingelast moest worden zodat de cysten weg konden trekken. Na 2 pogingen op deze manier (maar wel 6 maanden verder) wilden Sabine en Tjerk een second opinion. Hier kwam heel wat anders aan het licht: Sabine had wel degelijk een eisprong! Met de medicijnen die ze tot nu toe had genomen, was zichzelf aan het vergiftigen. Omdat ze wel een eisprong had, was het advies om het zelf 6 maanden op natuurlijke wijze te proberen. Helaas was het elke maand weer een teleurstelling… Na deze 6 maanden besloten Sabine en Tjerk om verder te gaan met IUI (kunstmatige inseminatie), maar ook dit mislukte 3x. December 2012 besloten ze om even alles te laten rusten en diezelfde maand werd er een onderzoek gepubliceerd dat 30% van de vrouwen die hetzelfde groeihormoon als Sabine hadden geslikt, vervroegd in de overgang konden komen… Heftige onderzoeksresultaten en Sabine en Tjerk besloten eerst te testen of de overgang bij Sabine al begonnen was, alvorens verder te gaan met IUI. De uitslag was niet erg positief. De overgang was bij Sabine inderdaad al begonnen en ze had waarschijnlijk hooguit 3 tot 5 vruchtbare jaren. Een klap. Het weekend wat volgde hebben ze gebruikt om dit nieuws te verwerken en besloten om nog 1 IUI poging te doen en die maand ook alles in werking te zetten om na deze poging met IVF verder te gaan…. En toen…

Toen was ze overtijd!

Een test 3 dagen later was positief!! Ze konden het eigenlijk niet geloven, maar het was toch echt waar. De eerste keer dat ze het hartje hadden horen kloppen was dan ook erg bijzonder geweest. ♥

We maakten een afspraak voor de zwangerschapsfotografie die ze graag op een stoere locatie wilden doen, zo gezegd zo gedaan! Een enorm gezellige middag met een super resultaat. Nu had ik nog meer zin in de bevalling.

In de weken die volgden hadden we regelmatig contact. Sabine stuurde me trouw na elke controle bij de verloskundige hoe het ervoor stond. Alles ging volgens het boekje, maar toen schreef Sabine opeens op 23 september: “Het enige waar ik me soms bang over maak is dat we het te laat doorhebben dat het begonnen is en dat we jou te laat bellen, waardoor jij te laat bij de bevalling bent….. Maar dat zal allemaal wel los lopen, meestal gaat het niet zo snel bij de eerste…….” Uiteraard mailde ik haar terug dat het bij een eerste echt niet zo’n vaart loopt en stuurde ik, dat dat nog maar een keer gebeurd was en heel uitzonderlijk, maar dat ik nog wel super mooie foto’s had gemaakt. Toch zat het me niet lekker en ik zei tegen mijn vriend dat ik bij deze bevalling niet wilde wachten tot 3cm, maar zou gaan rijden zodra de verloskundige zou bevestigen dat het begonnen was, ook al was er nog maar 1cm ontsluiting. Met dat in mijn achterhoofd was ik er zelf wel weer gerust op.

Het weekend van 28 september ging ik met mijn vriend een weekendje weg. Uiteraard gingen al mijn spullen mee en gingen we niet verder dan 2 uur rijden vanaf Delft. Ik had aan Sabine gevraagd of ze de baby dat weekend misschien binnen wilde houden en daar ging ze haar best voor doen 🙂 Toch stuurde ze me een appje op zaterdagavond dat ze met regelmaat harde buiken heeft. Voorweeën misschien denkt ze. Ik vraag me dat af, meestal begint het gewoon bij een eerste. Mijn vriend en ik zijn al aan het uitzoeken hoe hij vanaf hier met de trein weer naar Middelburg kan en wat we doen als ik vannacht weg moet. We hebben net een heel plan B gemaakt wanneer Sabine me stuurt dat ze zijn opgehouden. Het heeft toch een paar uur geduurd, dus ik kan me niet voorstellen dat het nog lang gaat duren voordat deze baby er is. Gelukkig kunnen wij wel ons weekendje afmaken en samen met de auto terug 🙂

Ondertussen wordt het wel spannend of Sabine haar vader er nog bij kan zijn. Die werkt twee weken op en twee weken af, off shore en op donderdag 3 oktober (een dag voor de uitgerekende datum) moet hij weer weg. Sabine hoopt toch heel erg dat hij er bij kan zijn!

Wanneer ik op woensdag 2 oktober ga slapen denk ik niet dat Sabine haar vader er nog bij gaat zijn, maar ik vergis me….

Om 5.30u gaat mijn telefoon. Het is Sabine. Ze is heel rustig en terwijl we aan de telefoon zitten heeft ze ook geen weeën. Ze vertelt dat een half uur geleden haar vliezen zijn gebroken en de weeën nu langzaam op gang komen. Ze heeft meteen haar vader gebeld en die kan waarschijnlijk toch nog een dag langer blijven! Goed nieuws! We spreken af dat ze me belt als de verloskundige is geweest of als het heel heftig wordt. Dit laatste zeg ik er maar bij, just in case…

Om 7u app ik zelf nog eens om te checken hoe het gaat en met de vraag of er een stijgende lijn in zit. Tjerk appt me terug dat ze om de 4 minuten komen en 40sec. duren. Dat is wel goed, maar nog niet goed genoeg om de verloskundige te bellen. Hij schrijft ook dat de intensiteit heftiger lijkt te worden en er dus wel een stijgende lijn in zit. Dit klinkt voor mij nog volgens het boekje en ik schrijf dan ook terug: “langzame start dus”. Als advies geef ik nog mee om gewoon lekker even een rondje te gaan lopen omdat ik me zo voorstel dat ze op elke wee aan het wachten zijn…

Had ik toen maar geweten wat ik later hoorde.. dat Sabine al krom lag van de pijn, misselijk was en niet wist waar ze het zoeken moest.. Dat kon ik niet opmaken uit de appjes, dus ik dacht dat het allemaal goed en op het gemakje ging. Ik zocht ondertussen mijn breiwerkje op aangezien ik zelf besloten had om vroeg te gaan rijden en dacht dat dit weleens heel wat uurtjes zou kunnen gaan duren. Dat zie je ook vaker wanneer een bevalling begint met het breken van de vliezen. Nadat ik alles klaar had gezet, besloot ik nog even te gaan slapen en dat stuurde ik ook naar Tjerk om hem te laten weten me te bellen als er iets belangrijks zou zijn, omdat ik sms misschien niet zou horen.

Hij belt me om 8.37u weer. Precies 3 uur (let op hè: 3 uur!!) nadat Sabine me gebeld heeft en hij zegt: “De verloskundige is hier en ze zegt dat je maar moet komen.” “Huh? Komen?” Ik spring uit bed en vraag: “heeft ze al gevoeld hoeveel centimeter?” “Nee”, zegt Tjerk “, maar ze zegt wel dat je beter kan opschieten en Sabine zegt ook al wat van persdrang te voelen.”. Ik weet niet wat ik precies zeg, maar Tjerk zegt verontschuldigend: “I am just the messenger”. Ik kan het niet geloven! Ik ren naar beneden om gauw iets te eten klaar te maken en zit me echt te bedenken dat dit niet kan, het is vast een sterrenkijker ofzo dat ze nu al persdrang heeft. Of toch niet…? Het zal toch niet?!

Precies 5 minuten later belt hij me terug en ik val haast om van verbazing: Sabine heeft 10 centimeter ontsluiting. 10 centimeter.

10.

10 centimeter.

Het.Is.Niet.Te.Geloven!

Het lijkt wel even zo’n film waarin alles in slow motion gebeurt en waar je eigenlijk alles tegelijk wilt doen. Ik hoor Tjerk zeggen dat ze nu niet naar het ziekenhuis gaan en thuis blijven en daarna hangen we op. Ik schiet een joggingbroek aan en ik doe iets wat ik nooit doe (en wat ik ook op de workshop geboortefotografie zeg om niet te doen); ik stap in de auto zonder mijn tanden te poetsen, zonder te douchen, zonder in de spiegel te kijken… Ik ga zo snel als ik kan!

Ik weet eigenlijk dat ik het niet ga halen, maar zolang ik niet te horen heb gekregen dat de baby is geboren blijf ik hoop houden. Het is anderhalf uur rijden. Helemaal niet zo ver, maar wel opeens als je van 0 naar 10 centimeter gaat in 3 uur met niet eens goeie weeën op papier. Een kwartier nadat ik in de auto ben gestapt stuurt Tjerk dat ze naar het ziekenhuis gaan omdat het hartje wat langzamer klopt. Ik hoop dat dit me wat tijd geeft, ik zit de hele weg te shaken omdat ik ZO GRAAG er wil zijn als hun kindje wordt geboren. Uiteraard heb ik 2x file en moet ik omrijden om deze te vermijden, maar ik krijg maar geen bericht van Tjerk dat hij is geboren, dus ik hoop en hoop en hoop. De tom tom geeft steeds minder tijd aan. Nog 20 minuten en niks gehoord van Tjerk, nog 15… nog 10 minuten… nog 5 minuten.

En dan met 1 minuut op de teller gaat mijn telefoon…. Nee toch 🙁 Het is 10.25u. Het is Tjerk. Ik neem vol spanning op en hij zegt gewoon doodleuk: “Hoe gaat het?”. Hoe gaat het!?!? Met jou bedoel je! Ben je papa??? En ja, hij is een kwartiertje daarvoor papa geworden. Ik ben te laat….

Ik moet me echt even er overheen zetten, maar er is natuurlijk niks mooier dan een kamer binnen lopen waar twee mensen net ouders zijn geworden! Ze hebben een prachtige zoon Tygo gekregen! Sabine ligt verliefd op bed en Tjerk staart naar zijn zoon vol trots en blijdschap. Ik begin te fotograferen en zij beginnen langzaam te vertellen. Hoe de weeën opeens heel sterk werden nadat ze mij gebeld had, maar dat ze dachten dat dat erbij hoorde. Dat ze de verloskundige eigenlijk alleen gebeld hadden omdat Sabine zo misselijk was en Sabine had gedacht: “dit hou ik zo niet vol, dan kan ik maar beter naar het ziekenhuis”, dat ze toen opeens 10cm had en echt ook goeie persdrang maar het hartje het minder goed deed en ze dus alsnog naar het ziekenhuis moest. De eerste keer in de ambulance met gillende sirenes zegt ze 🙂 Daar aangekomen mocht ze gaan persen en omdat Tygo zijn hartslag niet helemaal stabiel was is hij het laatste stukje geholpen met de Kiwi (een vacuümpomp met handpomp). En nu is hij er dus. Tijdens het verhaal wordt Tjerk er weer helemaal emotioneel van. Ik zou hem het liefst nu een hele dikke knuffel geven, maar ik moet verloren tijd inhalen en maak zoveel mogelijk foto’s van alles wat er gebeurt en wat ik zie.

Gelukkig heeft de verloskundige wel wat foto’s gemaakt met hun eigen camera waar ik wel wat mee kan als ik die bewerk in dezelfde stijl als mijn foto’s. Geboortes blijven onvoorspelbaar en er is niks aan te doen (al blijf ik balen). Nadat het hechten klaar is, probeert Sabine voor het eerst om Tygo aan te leggen. De hap heeft hij al snel door, maar echt door zuigen doet hij nog niet. Het zal even oefenen worden, maar voordat hij dat kan doen, komt eerst de kinderarts om hem helemaal na te kijken. Hij wordt goedgekeurd 🙂 Tygo wordt weer teruggelegd bij Sabine, maar die voelt zich niet zo lekker op het moment en moet eerst wat eten. Dat eten is al binnen gebracht: boterhammen met filet american! Ze kan niet wachten om dat te gaan eten haha. Ik pluk Tjerk van de gang die al vanaf dat ik binnen ben mensen aan het bellen is. Het lijkt wel alsof hij de halve wereld belt. Zo trots! Ik haal hem de kamer binnen, laat hem zijn shirt uittrekken zodat Tygo even bij hem huid-op-huid kan liggen en Sabine kan eten. Wow wat smaken die boterhammen goed zo te zien, hap slik en weg. Tygo ligt prinsheerlijk bij zijn vader ♥

Tygo wordt daarna gewogen (3600 gram), getemperatuurd en aangekleed. Inmiddels zijn de trotse opa’s en oma’s ook gearriveerd en Tjerk gaat vertellen dat ze nog heel even moeten wachten zodat Sabine kan douchen. Als Sabine terug onder de douche vandaan komt en Tygo lekker in zijn wieg ligt (vanwege de vacuüm mag nog niet iedereen hem vasthouden), komen de opa’s en oma’s om hem te bewonderen. En dat doen ze! Ze nemen foto’s, ruiken aan hem, voelen zijn handjes en geven hem kusjes. Iedereen is blij! Sabine zelf zit erbij alsof er niks is gebeurd, ze ziet er super goed uit! Ik maak een mooie groepsfoto want het is toch bijzonder dat Sabine haar vader er bij is en loop dan nog even met ze mee naar de kamer waar ze vannacht een nachtje blijft en waar Sabine nog een keer gaat proberen om Tygo aan te leggen. Oefening baart kunst!

Sabine krijgt een dikke kus van me en ik zie haar snel weer als we de newbornfoto’s gaan maken. Tjerk loopt met me mee naar buiten, die gaat even een luchtje scheppen. Ik kan het me voorstellen, zo gek om dan na zo lang wachten “opeens zo snel” papa en mama te zijn.

Ik kan het zelf nog steeds niet geloven 🙂

Lieve Tjerk en Sabine: geniet van jullie mooie wondertje!!

En om het plaatje compleet te maken mocht ik op 10 oktober toen Tygo precies 1 week oud was terug voor de newbornfoto’s. Ironisch genoeg hadden we om 10u afgesproken en kwam ik, vanwege de file, om 10.30u binnenlopen. Precies zoals de week ervoor, toen werd Tygo om 10:04 geboren en kwam ik ook rond half 11 binnen. Toeval?

Hoe het ook zij: kijk wat een prachtig mannetje!!!

Reacties

Reacties